18 Mayıs 2009 Pazartesi

mücadeleye devam


Benim hikayem bir buçuk yıl öncesinde koltuk altımda bezeyi fark etmemle başladı. Çok şükür hem ben hem de eşim titiz insanlarız hemen aile akrabamız olan bir cerraha gittik. Filmler ve parçalar sonucunda gerçek bana söylendi , ben meme kanseri olmuştum. Ama erken evrede yakalandığı ve tedavisinin olduğu söylendi.
Kanser olduğunu duymak garip bir his. Önce aklıma çocuklarım geldi. Üniversiteye giden oğlum, kızımım bir an için sanki geleceklerini göremeyecek gibi oldum. Sanki şaka gibiydi. Bir ay içinde göğüsüm alınmıştı zaten. Sonra kemoterapiler,radyoterapiler. En çok saçlarımın dökülmesine üzülmüştü. Saçlarım tutam tutam ellerimde kaldığında hislerimi anlatmak burda çok zor. Bir göğüsümün olmaması garip bir duyguydu. Budanmış bir ağaç gibiydim.
Neyseki şimdi tüm kontrollerim iyi gidiyor. Mamaografi,ultrason, Ca 15.3 herşey çok güzel. Şimdi eşimle sanki yeni bir hayat başladık. Çünkü tedavi aşamasıdna yaşadıklarımız yenilir yutulu zorluklar değildi. Bu dönemde bence tek kazanımım eşim oldu. Bu zorlukta bile hep dimdik durdu. Bende ona tutundum.
Yani mücadeleye devam...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder